Een ongefilterde blik van iemand die overprikkeld is.
het is buiten over de 27 graden en binnen is het niet veel beter, ik had mezelf voorgenomen een blog te schrijven maar alles irriteert mij. Ik denk dat ik maar eens eerlijk naar mijn gevoel moet kijken en dit direct ga gebruiken voor de blog.
Misschien is dit wel de meest eerlijke blog door de mensheid geschreven (sorry liet me even gaan).
Een live blog over overprikkeling :
Maar goed, ja het zweet druppelt langzaam langs mijn vingers op de toetsen en ik moet van mezelf een blog schrijven. Mijn gedachten gaan alle kanten op, maar dat is mijn ADD. Het meest irritante is dat ik letterlijk elke poorie in mijn huid open voel staan. Mijn armen voelen koud van het zweet en mijn voorhoofd voelt aan alsof ik net mijn madness album van maiden had opgezet. Op de achtergrond speelt de muziek die ik zelf ontwerp via een AI-programma. Niet omdat ik nu een meesterwerk wil maken, maar om mijn gedachten op drie plekken tegelijk te houden.
Welkom in mijn overprikkelde wereld.
Prikkels en overprikkeling lijken bijna hetzelfde, maar voor mij zit er een groot verschil tussen. Vanuit mijn ervaringsdeskundigheid praat ik in mijn blogs altijd in de ik-vorm. Iedereen met ASS en/ of ADD zal er waarschijnlijk iets in herkennen.
Mijn gedachten moet ik bij het schrijven houden. Maar om dat vol te houden, moet ik mijn andere gedachten juist overstimuleren. Hoe dat precies werkt? Geen idee. Wat ik wel weet, is dat als ik het niet doe, ik te veel ruimte krijg om aan andere dingen te denken.
Gemiddeld heb ik 2 à 3 dingen tegelijk nodig om mijn concentratie vast te houden. En ja, dat klinkt raar welkom in mijn hoofd.
In stilte gebeuren er namelijk vreemde dingen. Nee, niet dat ik ineens “briljante” ideeën krijg, maar mijn aandacht schiet weg naar een silhouet van een boomtak of het geluid van een langsrijdende auto. Hoe stiller het wordt, hoe meer mijn “antennes” open gaan staan voor andere geluiden en visuele afleidingen.
Zoals nu. Ik heb expres even de radio uitgezet, en direct hoor ik meer achtergrondgeluiden waar ik me op ga focussen… waardoor ik dus niet meer op mijn tekst let. En dan moet ik ineens veel meer corrigeren dan normaal.
Ik voel ook mijn zweterige handen beter plakken op het toetsenbord (straks maar even een doekje pakken). Maar goed, ik dwaal af.
Bijen? Ja, mooie beestjes…
Nee! Focus op de tekst, Jeroen… Oké…
Je ziet: wat ik net schreef, is écht wat er allemaal kan gebeuren in de luttele seconden dat ik deze tekst typ.
Muziek die ik (her)ken geeft me juist rust. Het helpt me focussen op wat ik op dat moment aan het doen ben, zonder dat mijn hoofd continu zijpaden inslaat.
Medicatie of meditatie
In het verleden slikte ik zoals ik eerder in een andere blog schreef Concerta om mijn focus te houden. Met Concerta zou ik deze tekst waarschijnlijk veel sneller hebben geschreven… maar ook een stuk neutraler van toon.
Concerta werkt bij mij als een rustgevend middel, maar het maakt me ook wat… tja… serieuzer? Of misschien gewoon doffer. Alsof de scherpe randjes van mijn creativiteit even worden afgeslepen. Het voelt fijn om zonder alle extra prikkels mijn ding te doen, maar medicatie heeft voor mij ook nadelen.
Sommige pillen maakten me écht vlak in emoties, maar ook in hoe ik dingen deed en beleefde. Andere medicatie triggerde juist mijn agressieve kant. Agressie is namelijk mijn go-to emotie als er iets onverwachts gebeurt. Waarom bepaalde medicijnen dat aanwakkerden, begrijp ik nog steeds niet helemaal. En dan waren er ook pillen waarvan ik dacht: werkt dit eigenlijk wel?
Als ik écht rustig wil worden, helpt naast slapen eigenlijk maar één ding: mindfulness.
Ik gebruik vaak korte, vijf minuten durende ademhalingssessies, en soms langere bodyscan-sessies als ik echt wil ontspannen. Maar eerlijk gezegd… die laatste heb ik al een tijd niet meer gedaan. Te druk? Misschien. Of gewoon weer afgeleid door, tja… het leven.
AI als mijn sparringsmaatje
Hé, waar gaat hij nu weer heen, lol. Nee, even serieus: ik wil iets duidelijk maken en dat meteen in de tekst verwerken. Zoals ik eerder zei, schrijf ik nu zonder al te veel extra prikkels, dus ik ben sneller afgeleid en moet goed nadenken over opbouw en structuur.
Om het voor jullie nog enigszins leesbaar te houden, laat ik vaak AI de tekst nakijken. Hij haalt spelfouten weg en corrigeert zinnen die niet kloppen. Vandaag laat ik dat minder toe, want deze blog gaat juist over prikkels en de gevolgen ervan. Zoals ik eerder schreef over vakantietijd: soms moet je slim zijn en de tools gebruiken die er zijn.
Nee, ik laat de tekst niet voorkauwen, dat zou te eenvoudig zijn. En eerlijk, AI snapt autisme niet. Net probeerde hij iets te corrigeren en wilde gelijk de denkbeeldige strijkbout pakken om alles logisch en gestroomlijnd te maken. Maar dat wil ik niet. Dit wat u nu leest, is hoe mijn hoofd werkt: soms volledig gefocust, soms helemaal afdwalend naar andere dingen die mijn aandacht trekken.
Als u een strakke tekst zou lezen, zou dat in mijn ogen ongeloofwaardig zijn. Al mijn teksten zijn zo: wel gecorrigeerd, maar nooit volledig gestructureerd.
AI wil dat ik even aangeef wat ik ervaar als ik overprikkeld raak, goed punt.
Als ik overprikkeld ben, gebeuren er veel dingen tegelijk. Dat is logisch, want het lichaam heeft nu eenmaal meerdere zintuigen die continu aanstaan.
Oké, hier een opsomming van mijn overprikkelingen: ik word me bewuster van mijn huid, voel zoals nu mijn zweet beter (euh, zo even douchen…), mijn voorhoofd gloeien van de zon die erop scheen tijdens het fietsen. Ik ervaar mijn plakkerige kleding. Maar ook de geluiden om me heen en mijn tinnitus: die pieptoon die ik heb gekregen na langdurige harde muziek van mijn walkman (ja, zo oud ben ik lol).
Qua emotie zit ik al in het geel: ik begin me te storen aan dingen en zet dat om in irritatie naar anderen. Als er nu iemand in de kamer was, zou ik kortaf worden en misschien zelfs snauwen als die persoon iets te veel vraagt. Ik merk ook dat het me nu meer moeite kost om de blog strak te houden. AI zal me zo wel corrigeren.
Omdat ik dit nu bewuster meemaak, analyseer ik dieper dan normaal. Ik kan mezelf een adempauze geven, bijvoorbeeld even handen wassen en water drinken… ik ben zo terug.
O, iets wat ik nog niet eerder echt had opgemerkt: zonder bril merk ik dat ik gevoeliger ben voor (normaal) licht. Buiten draag ik altijd een zonnebril, en in de auto ook ’s avonds, want licht heeft invloed. Nu heb ik letterlijk last van het licht alsof het na-gloeit. Mijn ogen zijn dus ook overgevoelig. Tip voor mezelf: zonnebril achter de pc opzetten (zonder de Polaroid-filter, anders zie ik nog niets lol)…
laatste woorden (voor deze blog)
Je las dat ik ongefilterd schrijf, met nog een vleugje AI-structuur anders zou het voor de neurotypische lezer helemaal onleesbaar zijn. Prikkels zijn voor iedereen anders en worden per moment weer anders ervaren. Soms kan ik prima tegen warm weer, andere momenten maakt het me geïrriteerd. Heel menselijk, maar voor mensen met ASS en/of ADD net iets irritanter. Dank je voor het lezen, en hopelijk geeft het je wat rust als je momenten van herkenning leest. Zoals gezegd is deze blog iets minder gestyled dan normaal, juist om te laten zien hoe mijn gedachten soms alle kanten op kunnen gaan. Tot de volgende blog.