Onuitgesproken woord
De zin die wel gelezen wordt maar nooit geschreven is
Ik heb het je al zo vaak gezegd, maar nooit in deze woorden.
Het is ook moeilijk te vertellen, omdat het nooit verteld zal worden.
Je zou het kunnen lezen, in mijn ogen.
Je zou het kunnen horen, tussen de regels.
Mijn gevoelens zijn veranderd en mijn pijn is niet meer daar.
Niet dat ze er niet meer zijn, maar ik denk er niet meer aan.
Toch voel ik een onbeschreven gevoel.
Dat wat ik niet kan verwoorden, maar waar ik wel op doel.
Mijn verleden is haast net zo ver als mijn geheugen.
Maar de last is als een automatische piloot.
In elke actie die ik doe, waak ik, zoek ik.
Naar een uitvlucht voor het ongehoorde woord.
Durfde het zich maar hoorbaar te maken.
kon ik je maar eens rustig nalezen.
misschien dat er in die zinnen.
ik de rust kan vinden.
Dit gedicht raakt aan iets universeels: het verlangen om begrepen te worden zonder het expliciet te hoeven zeggen. Het beschrijft de kracht en de beperking van taal en hoe emoties zich soms ongrijpbaar blijven manifesteren. De laatste regels drukken een hoop uit dat er uiteindelijk rust te vinden is misschien door acceptatie, misschien door een onuitgesproken begrip van een ander.