Onuitgesproken woord
De zin die wel gelezen wordt maar nooit geschreven is
Ik heb het je al zo vaak gezegd, maar nooit in deze woorden
Het is ook moeilijk te vertellen, omdat het nooit verteld zal worden
Je zou het kunnen lezen, in mijn ogen
Je zou het kunnen horen, tussen de regels
Mijn gevoelens zijn veranderd en mijn pijn is niet meer daar
Niet dat ze er niet meer zijn, maar ik denk er niet meer aan
Toch voel ik een onbeschreven gevoel
Dat wat ik niet kan verwoorden, maar waar ik wel op doel
Mijn verleden is haast net zo ver als mijn geheugen
Maar de last is als een automatische piloot
In elke actie die ik doe, waak ik, zoek ik
Naar een uitvlucht voor het ongehoorde woord
Durfde het zich maar hoorbaar te maken
Kon ik je maar eens rustig nalezen
Misschien dat er in die zinnen
Ik de rust kan vinden